Sanki Âmâ Şiiri - İbrahim Yay

Neresinden başlasam, başlıksız yazılarımın,
Sakince derin yaralarımın kabuğunu kaşıyorum.
Sonunda ne olacağını bilmesem de devam edip,
Sanki yaşadıklarımı tekrar etmek için yapıyorum.

Dağınık, umutların içinde umutsuzum, uykusuz.
Ne çare ki olmayan derdimin olmayan çözümü.
Yanlış bekliyorum, alkış bekliyorum gösterisiz,
Gösterebilirdim aslında insanlara gerçek yüzümü.

Kırgınım kendime, bir ben biliyorum hatalarımı,
Kimsenin dışarıdan hissetmeyeceği kadar saçma...
Kaçıyorum içimdeki odadan, kıramıyorum kapımı,
Duvarı olmayan köşemde oturuyorum sanki âmâ...

Rahatsızım vücudumca, dermanı var yapmıyorum.
İçim ağrısa bile ağrıdan, bağırıdan, maneviyatından,
Güldüğüm tek zaman kendimde kendimi buluyorum,
Bir tebessüm için ise bedelini ödüyorum hayatımdan.