Sana şiir yazmak ne haddime

Sana şiir yazmak ne haddime
Gönlümün sultanı sen kendini okusana,
Hangi sözcük yakışır ki gül yüzüne,
İyiliğin güzelliğin sevginin, en yücesine,
Tanrının özenerek çizdiği tablosuna,
Yaratırken kendi nurundan üflediği nuruna,
Haşa şiir yazmak ne haddime,
Yaşayan şiirim sen kendini okusana...

Sensizliğin sessizliğinde infilak eden,
Gözleri kör, Kulakları sağır eden,
Bir Mecnun duymayan ve görmeyen,
Ve körkütük aşık olmuş maşuğa haykıran.
Sana şiir yazmak, haşa sevgiya sitem,
Akça pakca tertemiz sevdaya isyan,
Sana şiir yazmaya nasıl dayanır yürek,
Ben böyle bir hata yapamam bilerek ve isteyerek,
Yazarsam bil ki kalp kendini dövüyor delirerek,
Kafesinden kurtulmak için çıpınıyor demek...

Sana şiir yazmak ne haddime,
Bir düş, bir düşünce, bir rüya,
Bil ki sana şiir kalemle değil yürekle,
Kanla yazılır, değil mürekkeple,
Mecnunun delirmesi, ferhatın dağları delmesi,
Aşığın sırtından hançerlenmesi,
Ve maşuğun gözlerinin içine bakarak ölmesidir,
Şiir sevgiyle nefes almak sevgiyle yaşamaktır,
Seven sevilen yaşlandıkça, sevdanın gençleşmesidir,
Bir tenin bir tene, bir yüreğin bir yüreğe inkilap etmesidir.
Hal böyleyken ben seni nasıl yazabilirim ki aşkım.
Bu bir hadsizlik olur, hemde boyumdan aşkın...