Sana Mektup - Benim Son Ömrümdün

Biliyor musun,

yuvamızda yemek yediğim her öğün
,
resmini karşıma koyuyorum.

Sanki sen de oturmuşsun karşımda,

Susuyorsun,

ben de çorbanı karıştırıyorum sessizce.

Geceleri koluma sarılıyorum.

Bir hayal gibi duruyorsun orada;

Gözlerin,

Kaşların,

Yaşayamadığım bir hayat gibi…

Bazen seninle konuşuyorum.

Gözlerini kırpmadan dinliyorsun beni.

Seni dövmemden seviyorum,

Resimlerinden seviyorum.

Sen bilmesen de.

Bilme gerçi…

Çünkü sen,

Bir gün beni kendinde öldürecektin.

Ben senin yolundaki bir basamaktım,

Üstüme basıp geçecektin.

Sense,

Benim yaşamımın son ömrü oldun.

Kötü bir elvedaydı bizimkisi.

Ama şimdi dönüp bakınca,

Anlıyorum:

Ben kendi felaketimi engellemişim.

Sen,

Benim sevdiğim en acı yanım.

Ben,

Aşkın bende ölmesin diye,

Senden kaçan en zayıf yanınım.

Eğer bir gün
,
Rüzgâr yüzüne vurursa ansızın,

bil ki ben geçiyorum oradan.

Yavaşça,

Sessizce,

Hala seni severek…