Olmaz derler ya hani, oluvermişti işte bir anda
Güneş açmıştı, kara kışın ortasında
Uçsuz bucaksız çöller bürünüvermişti yeşile
Zamanımı çevirivermiştin bilmeden en güzel mevsime..
Kıskanılası renk cümbüşüyle
Açıvermişti yüreğimdeki kır çiçekleri bir bir sayende..
Aşk! Ansızın düşüvermişti ruhuma büyüleyici gülüşünle
Neredeyse vazgeçmişliğe terk ettiğim, o kavurucu ateşiyle..
Sen! ! Yüreğimin sancılı, başımın püsküllü belası!
Aldırsanda, aldırmasanda hiç fark etmez,
Lütufsun sen bana Tanrı’dan en umulmazımda, sonbaharımda,
Işık olup yayılıverdin benliğime, bugünüme ve olası yarınıma!
Can oldun, kan oldun… an oldu kahır oldun yürek odama!
İnansanda olur, inanmasan da.. Çünkü bu hissediş yalnızca senden yansıyan bana..
Kayıt Tarihi : 8.2.2007 14:48:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!