Salih Kardeşim'e Şiiri - Teoman Özgün

Üşüyen bir sabahın erkenin de,
İz bırakarak yürüyorum karın teninde,
O,Yokta varı arıyor kar içinde,
Aklım duruyor bir an neden ve niçin’den,
Evet, sanki ilk defa üşüyordum bu kış,
Eritti beni,yerlere hüzünlü bıraktığın bakış,
İnleyen vicdanlar da Salih'e ağlar,
Neden akmaz gözyaşım,
Gözyaşımı kim bağlar,
Gitti Salih’im hüzünlü gözleri baka baka,
Senin için içli ağıtlar,dualar çıkıyor hakka,
Bu durum taşlaşmış yürekleri eritti.
Gözlerim bir damla yaşı dışarı itti,
Adımlarım da artık kederlendi,
Onun hayatı kaderine yenildi,
Beynimdeki fırtınalar beni yuttu,
Salih bu gece de soğukta uyudu,
Hangi şefkat Salih'i annesi gibi saracak,
Ben de artık Salih oldum hayata giyindim,
Öncesinden utanan biri idim,
Artık tüm öksüzler için üşüyorum,
Daha fazla karlara düşüyorum,
Kar eşeliyor morarmış ellerim,
Kışı eritiyor sıcacık terim,
O dertli hayatın vardım tadına,
Koşuyorum Salih'e,yardıma,imdadına.
Hiçbir şey yapamazsam bende kar toplarım,
Yarın büyük huzura beraberce tertemiz çıkalım.