Sakındı Be Gönül Şiiri - Mehmet Ay 2

Sen seni bil dedim, amma yanıldım,
Kimse bize yar, olmadı be gönül.!
Dost‘um sandığım, herkese sarıldım,
Yarama derman gelmedi be gönül.!

Ben kendi yağımla, kavruldum amma,
Her şeyi duymadım, sağırdım amma,
Çok dertler yaşayıp, devirdim amma,
Canımı yakan, sevindi be gönül.!

Edebi olmayan namus timsali,
Kimse kimseden sormuyor ahvali,
Beni harcayanlar, almaz vebali,
Yaşamın sana, delildi be gönül.!

Elimi uzattım, kolum aldılar,
Halımı sormadan, iyi sandılar,
İçinden karşım da, yalan güldüler,
Canım kırk yerden, delindi be gönül.!

Hiç bilmedim benim, suçum neyidi,
Kurduğum düzende, kimler sevindi,
Ben bana aldandım, zarar kimindi,
Kalbin yaralı, yerindi be gönül.!

Aşk’ı mübah sayıp, sen de aldandın,
Acıyla yoğrulup, boşta kalandın,
Bir gönül sevmek, mutluluk sanırdın,
Yaşamak sanki, kumardı ben gönül.!

Miadı dilinden, dökülen essah,
Mutluluk ararsın uzaktır fersah,
Kimseye aldanma, yolların tümseh,
Felekte gülmeyi sakındı be gönül.!
29.11.25 / Saat 07,48
MİADI (Mehmet AY)