Sakın Ey İstanbul Şiiri - Kasım Kobakçı

Hep bende sırlarım, geldim geçmişimle.
Çok derin sözlerim, saklı düşüncelerimde.
Ağır yüküm seninle, dolmuş kalbim hüzünle.
Çok anılarım ey İstanbul, hepsi bende.
*
Kaplıyım ben karla, kış gibiyim ben sana.
Hem fırtınalı, hem de dolu ayazla.
Ağrı gibi başım, kaplıdır dumanla.
Senin ruhunun cazibesi, birleşir tutkuyla.
Hep senin kökün ile, beslenir sevda.
Sakın ey İstanbul, benzetme beni kendine.
*
Bir bahar başlangıcı, yeniden doğdum.
Hep yüksek dağlarda, kurdumla büyüdüm.
Geniş yaylalarda ben, aslanla gezdim.
Aşılmaz yokuşlar, zorluydu yollarım.
*
Bizim diyarda, çakal yaşamaz asla,
Yok deniz, toprak yeşil, berraktır sema.
Göletler, barajlar, geniş vadilerimde.
Çok coşkuludur neşemiz, bizim buralarda.
*
Bu yüzden, rüzgar eker, fırtına biçeriz.
Tipi olsun, boran olsun, hiç fark etmez.
Tam ve derinden severiz, sevince biz.
Esmer tenli, buğday çehreli hepimiz.
Yürekli, samimi ve cesur, yaşlımız gencimiz.
Hainin suyundan bizler, asla içmeyiz.
Sakın ey İstanbul, benzetme beni kendine.
*
Tıpkı geldiğim gibi, dönüyorum yarın.
Sorma hiç bana şimdi, nereye diye.
Yiğidin yoğrulduğu, savrulduğu yere.
Anadolu'nun kalbi, güzel Ankara'ya.