Gerçek değilsiniz, hiçbiriniz,
bir maskeler korosu
çırpınıyor gözümün önünde.
Ve ben, üzülüyorum en çok
sahte kendime,
Yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var:
Yaşadın mı, yoğunluğuna yaşayacaksın bir şeyi
Sevgilin bitkin kalmalı öpülmekten
Sen bitkin düşmelisin koklamaktan bir çiçeği
İnsan saatlerce bakabilir gökyüzüne
Devamını Oku
Yaşadın mı, yoğunluğuna yaşayacaksın bir şeyi
Sevgilin bitkin kalmalı öpülmekten
Sen bitkin düşmelisin koklamaktan bir çiçeği
İnsan saatlerce bakabilir gökyüzüne



Hiçbir maskeye mecbur değilsin.
İnsan ya kendisi olur,
ya da başka suretlerde
kendi yokluğunu taşır.
Sahtelik bir kader değil,
yalnızca korkunun süslenmiş adı.
Ve unutma:
gölgeyi büyüten,
içinde sakladığın.
Bir gün
kendi yüzünle çıkarsın meydana,
ya da hiç çıkmazsın.
Çünkü gerçek,
yaşanmazsa yoktur.
Öfkem var, evet,
bir yanım nefretle haykırıyor,
çivilerden örülmüş bir dil gibi.
Ama diğer yanım
gördü içindeki:
dizleri yaralı, gözleri kan çanağı
ama hâlâ göğe bakan o çocuğu
Onu gördüğümde
silahımı indiriyorum.
Yenilmiyorum, hayır;
sadece kabul ediyorum
merhametin de bir direniş olduğunu.
Ben neysem oyum.
Karanlığım da, ışığım da aynı bedende.
Ve anlıyorum:
bu
yeryüzünün en çıplak cesareti.
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta