Şaşkınım!
Söze nasıl başlayacağımı ve hayal bile edemediğim bugün, sana yaziyor olmanın şaşkınlığıdır bu.
Uzun bir aradan sonra daha dün seni yakından görmenin mutluluğunu yaşamiştım oysa!
Dünden önceleri sokakta; zihnimde o hiç bitmeyen yürüyüşünü anımsıyordum, onların seni, senin onları tamamladığın giyisilerin var ya! ...
(hiç unutamiyorum bir gün sırtın dönüktü bana -habrin olmadığı bir zamanda-
tam karşımda duruyordun kendimi unutmuşcasına ahenkle belinde dağılan saçlarını seyre dalmiştım ah! durabilirdi dünya; dönmesin, sona ermesin, bitmesin o an istemiyordum) ah! avuntularım, yüreğime su serpen mutluluklarım, serap gibi şimdi, hepsi gittiler... Yüzüne bakamiyordum. Neden mi? 'içime batan' gözlerin vardi ya! ... Bir suçluluk duygusuyla dönerdi bakışlarım yer çekimi dibe çekse raziydim ne bileyim?
Bir kız kardan hafif adımlarıyla yürüyüp geçti hayal içinde
Arkadaşlarımı düşündüm, sevgili şeyleri
Sanki her şey bizimle var ve bizimle olacak
Şarkılar çaldı odalarda
Bütün insanları sevmek gerektiğini düşündüm
