Sahi üzülmek sadece ağlamak mı yoksa nedir

Öyle bir an geliyor ki sanki düşüncelerim benim intiharı. Gibi oluyor üzülüyorum ama gözümden yaş gelmiyor sahi üzülmek sadece ağlamak mı yoksa nedir bilemedim gitmek istiyorum herkesten her şeyden en önemlisi ait olduğum yerde ait olmadığımi hissediyorum artık sanki herkes üstüme geliyor gibi hissediyorum mutluyum gülüyorum etrafima neşe saciyorum ama içimdeki savaşları bir tek ben görüyorum kimseye diyemiyorum demek de istemiyorum çünkü artık ben bir seyleri anlatmaktan bir şeyler için cabalamaktan çok yoruldum herkes bana gamsız diyorlar ama öyle değilim zaten herkes bir şey uyduruyor hakkında artık hakkımda denilenleri cok fazla takmıyorum sanırım büyüdüğümu anladığım evre tam olarak buydu önceden arardım sorardım ama şimdi aramayani aramıyorum yazmayana yazmıyorum vefasizsin diyorlar kalbimi kırıp yerlere atanlar sadece gülümsüyorum çünkü onlar benim kalbimin saflığını naifligini anlamadılar bende anlatmak için uğraşmadım zaten yanımda olanlar yanımda arkamda olanlar da açıkçası beni hiç ilgilendirmiyor hani her insan bir gün çok aşık olur ya bende öyle aşık oldum nasıl olduğunu bile anlamadım bir baktım evim o yuvam o hayattaki gayem o sonra o gitti ne evim kaldı ne yurdum ne de hayattaki amacım çok zor oldu benim için sonra durup düşündüm sahi ben bu yolu değmeyecek biri için niye yürüdüm dedim sonra kendine dön dedim senin senden başka kimsen yok dedim kendimi kendim toparladım bazen ağladım bazen acılarımı guluslerimde bastırdım bazen yaşadığım olayları şakaya vurdum bazen saatlerce yürüdum nereye gittiğini bilmeden ama sonra sonra kendimi buldum kendimi tekrar kazandım aslında ne çok kaptirmisiz kendimizi dışardaki insanların dediklerine iyi de yapsan kötü de yapsan sürekli konuşuyorlar zaten kimseyi memnun edemiyorsun ki önemli olan içindeki inancı güvenci yitirme içindeki o ışığı kaybetme eğer ışığını kaybedersen rotani şasirirsin bazen rüzgar çok sert eser ama sonrasında durulur sanki az önce çok sert rüzgar olmamış gibi yaşadığımız acılar da öyle bir olay oluyor kendimizi ona kapatıp dünyanın sonu gibi görüyoruz halbuki daha nice güzellikler varken biz sadece acıya odaklanmayi secmisiz bu ne kazandırır daha doğrusu ne kaybettirir aslında sorunun cevabı çok basit çok seyler kaybettirir başta kendini kaybedersin yolunu kaybedersin umudunu hayallerini kaybedersin o yüzden her acı sonsuza kadar sürmeyecek acıya odaklanmak yerine acıyla başa çıkmayı öğrenin ve öfkenize hakim olun çünkü öfkenize hakim olmazsanız her şey berbat olur ama öfkenizi doğru bir şekilde kullanmayı öğrendiğinizde büyüdüğunuzu anlarsınız.