Kul Şiiri - Adem Güçlü

Kim gösterir adaleti bilirim,
Beni tartar terazide,kefede.
Ben,hep onun çakeriyim;
O ki,kefede beklediğim,
O ki,herzaman dinlediğim.

İşittiğin itaati saatine bırakma;
Aklın yolu var gidilecek,
Yol uzun ki,üstünde toprak,
Altında ki mevsimi kimse görmeyecek.
Ölümlü gözlerin akrebe baktığı yerdeyim.

Zaman herşeyin ilacı değil,
Mahkum olduğundan deva bekleme,
Ben,hep onun gözündeyim.
O ki,görülmez bir ışık,
Kör müyüm,neyim?
O ki,bilinmez bir Firdevs,
Gider miyim,gitmez miyim?

Çamura bulandığımda; kuruduğumda,
Kitapların en sonunda,
Yanımda,başucumda,
O ki,kan topladı damarıma,
Yaşar mıyım,döker miyim?

Kalbin aklındayım şimdi;
O ki,sayfalarda ateş ve su,
O ki,sabahın fecrinden,gecesine gittiğim,
Korkumdan fazla,yalnızlığından az,
O bana yeter,ondan başka sever miyim...