Sadece Babanın Elini Öp Çocuk

Sadece babanın elini öp, çocuk,
ama sakın eğme başını dünyaya.
Bir el, bir avuç ekmek gibi helaldir,
bir avuç nasır, bir ömürdür çünkü
ve senin yoluna kendini harcayan o adamın
alnındaki çizgilerde gizlidir
kendine yakışır bir ömrün haritası.

Onur, çocuk…
Onur, en yoksul sofraların bile
ortasına bir çiçek gibi konulur.
Babanın teriyle karışır ekmeğe,
annenin sabrıyla çoğalır.
Sen bu toprağa yetişmiş bir filizsen
bilesin ki, köklerin
yaltaklanmadan, eğilmeden
göğe uzanmayı öğrenmiştir.

Haysiyet, çocuk…
Haysiyet, insanın içindeki en sessiz çığlıktır.
Bazen bir işçinin omzunda taşır kendini,
bazen bir kadının gözünde direnir,
bazen de senin kalbine bir taş bırakır
“Her adımına dikkat et” diye.
Dünyayı değiştirmek istiyorsan eğer
ilk önce kendin olmayı bil
ve kimseye borçlu kalma doğrularından.

Bilinç, çocuk…
Bilinç, uyanıklığın türküsüdür.
Düşeni kaldırır, doğruları yüceltir,
yanlışı söyler ama kırmadan.
Uzakta dönen çarkların gölgesini
kendi kapının eşiğinde hissedersin bazen,
işte o zaman bil ki dünya
senin attığın tek bir adım kadar küçük,
ama yüreğin kadar büyük bir meydandır.

Çevreye duyarlı ol, çocuk…
Ağaçlara dokun, yaprağın sesini dinle.
Rüzgârın taşıdığı haberlerde
bin yıllık bir bilgelik gizlidir.
Bir gün bir kuşun yuvasını korursan
bil ki bütün insanlığın
nefesini de korumuş olursun.
Toprak, seni sırtında taşırken
sen de onu incitme;
bir annenin kalbi kadar kırılgandır dünya.

Ve şimdi çocuk,
bütün bu sözlerin ağırlığını
babanın elindeki sıcaklığa bırak.
Elini öperken eğilmen,
yalnızca sevginin saygıya dönüştüğü
o eski, o güzel ritüeldir.
Ama yürürken doğrul sırtını,
çünkü insan, başını dik tuttuğu kadar
insandır bu dünyada.

Sadece babanın elini öp, çocuk…
Ne zalimin elini ne de yalanın gölgesini.
Sen, kendi yolunu
onurunla, haysiyetinle,
bilincinle ve toprağa duyduğun sevgiyle
aydınlat.

Ve unutma:
Bir gün büyüdüğünde
senin de bir çocuğun olur belki,
ve o da senin elini öper.
İşte o zaman anlarsın
neden bu dünyanın en büyük mirası
tek bir nasırlı elin sıcaklığıdır.