Saçlarım Bile Çok Kırıldılar

Geceyi giyindim suskun akşamlarda,
Hoyrat dalgalar savurdu adımı karanlığa,
Ellerim, boşluğun soğuk yüzüne değdi,
İçimde dondu kalan son sıcaklık,
Bir avuç pembe hayale tutunmak isterken
Saçlarım bile çok kırıldılar.

Bir zamanlar ışığa koşardım,
Şimdi gözlerimde yıkık mevsimler var.
İçimde kopan sessiz fırtınalar,
Kıyıya çarpa çarpa can verdiler.
Susarak çekilirken sahilden azar azar,
Sarmaşık gibi sana dolanan
Saçlarım bile çok kırıldılar.

Adını anarken titreyen dudaklarım,
Yanan ateşi üflerken kül oldular,
Onlar da başaramadılar...
Kendi sessizliğime gömüldüm.
İçimdeki şehrin enkazında esen
Rüzgarın bile dokunmaya kıyamadığı
Saçlarım bile çok kırıldılar.