Sabah Yıldızı Şiiri - Kasım Kobakçı

Bir kuruluk yakalamalıyım,
Islak anıların ıslattığı alnıma,
Sükûnetin nazik dokunuşu, artık tek tesellim...
Gözyaşında dinginliği saklayan o sır;
Beni, sabah yıldızıyla birleştir...
*
Nemli omuzlarım, çabuk davran,
Çünkü göçebeler henüz,
Hasretin ördüğü o ipliğin,
Hayat veren güneşi, doğurduğuna inanmadılar...
*
Uzak deniz fenerinin, ışığını nasıl yaktın,
Kibirli tüccarlar, seni umursamaz,
Fırtınalar dinmez mi,
İşte o senin vicdanın...
*
Yüzeyin altındaki kuru köşede,
Deniz kabuklarının, sakladığı hışırtı,
İçimde birikmiş, tuzlu suyun son damlası olacak...
Yitik limanlarda, bekleyen o gemi;
Beni, yosun kokusuyla uyandır...
*
Yıkanmış ellerim, acele etmelisin şimdi,
Zira gölgeler daha,
Umutları süpüren süpürgenin,
Geleceği fısıldadığına, kulak vermediler...
*
Görünmez dağın zirvesindeki, rüzgârı nasıl böldün,
Hain dalkavuklar, seni anmaz,
Yalanlar bitmez mi,
İşte bunlar, senin sözlerin...