Sabah Beş Şiiri - Kübra Kurtul

Sabah beşleri bilir misin?
Ben çok iyi bilirim.
Tam ağıt yakılacak,
diz dövüp, pişmanlık tozutacak,
Rabbe yakarıp,
sen
ya da sen dilenecek saattir.
Sabah beş,
gecenin ucudur.
Sivri dilli bir kehanet yılanı,
yıllar yılı yarınları söyler, okursun.
Sabahın başıdır,
dogma bir at kişneyişi
tüm şehri uyandırır,
tepinişiyle geri uyursun.
Sen, öyle gezersin işte şakaklarımda;
karlar altında,
gamsızca...
Aksine ben, telaşlısıyım seni sevmenin.
Ondan şeytan karışmış olacak sevdamıza.
Bundan sonra,
ne gecem ne gündüzüm senli olacak.
Sen yalnız dolaş karlı dağlarımda.
Yaşım çabuk geçer,
korkma.
Bugünün uykusunu düne bağlar sabah beşler.
Üç günde, bir günlük uyursun.
Çok da koymaz müsrif adama
ama yanar göz pınarların,
onun dudaklarının teri tekrar değer.
Her sabah beş,
tekrar gidersin bir ay düne.
Aslında
İnan!
Sabah beş tam sen gibidir.
Anlaşılmaz.
Yazılır ama okunmaz.
Ne gecedir, ne sabah.
Alacakaranlık yakındır,
bir baykuş ötüşü kadar yakın.
Ve sabah beş tam ben gibidir.
İnan!
Damla damla yakarış,
secde secde aşk içerir.
İşte
sevmeseydim,
buseli gözlerimden sızar mıydı güllerim?
Sana dua eder miydim?
Yalan değil.
İnan!
Seccademde göz göz yaşsın.
Bende hep yaşarsın.