Saat Kulesi Şiiri - Mesut Yüksel

Meydanda bir saat kulesiyim;
taşlarımda yüzyılların nefesi,
gölgemde şehrin unutulamayan sesi var.
Sevgililer sözlerini bana emanet eder,
insanlar umutlarını bir adım önümde bekletir.

Akrep ile yelkovan,
gökyüzünün nabzına dokunur her dönüşte;
ben ise zamanın bütün yaralarını
sessizce taşırım içimde.
Çatımda iz bırakan yıldırımlar bile
geri adım attı kararlılığımdan.

Her saat başı çanım,
meydanın ruhuna bir halka daha ekler;
mekanizmam, kaderin ince işçiliği gibi
derinden ve düzenli çalışır.
Çünkü ben, unutmanın bile unuttuğu
en son tanığıyım bu şehrin.

Ben bir saat kulesiyim;
kökleri asırlara çakılı bir anıt,
tepesinde zamanın ağır tacını taşıyan.
Ve her gün, her saniye
insanların geçip giden ömründen
bir damla ışık alır,
sonsuzluğa doğru bırakırım.