Rüzgâra Sürgün Şiiri - Seyrani Göl

Ben,
yerleşememiş bir his gibi
hep arada kaldım.
Bir adım ileri gitsem,
geçmişim tutar kolumdan,
bir adım geri gitsem
bugün susar yüzüme.

Yoruldum…
Sonsuz gibi duran bekleyişlerden,
yarım kalan vedalardan.
Birinin gitmesiyle eksilmek kolaydı,
ama kalıp unutan olmak
asıl yangın oradaydı.

Rüzgâr,
adımı ezberlemiş belli ki,
her geçişinde içimde bir şey yer değiştiriyor.
Ben hâlâ aynı yerde duruyorum
ama içim…
dağılıyor bir kıyı gibi.

Bir bulut geçer bazen gözlerimden,
gölgesinde eski bir gülüş saklı.
Ne yana baksam
seninle konuşmayan hiçbir yer yok.

Kendimi sürgün ettim
dönmeye cesaret edemediğim
o eski zamana.
Ne zaman ellerimi açsam
avuçlarımda
eski bir dokunuşun küllerini buluyorum.

Bir sızı gibiyim şimdi,
konuşmayan bir şarkı gibi,
yalnızca rüzgârın anlayabileceği
bir kırgınlık taşıyorum üzerimde.

Ve eğer bir gün
geri dönmeye kalkarsam,
bil ki sadece
rüzgârın beni affetmesi içindir.
S.GÖL