Rüzgar gibi geçtin Şiiri - Serpil Koçar

Yüzünü gördüğümde
Kalbimde bin bir çiçek açardı,
Sesini duyduğumda
En romantik şarkılar çalardı.

Sanki hayatım seninle tamamlanmış gibi hissederdim,
Ben sana bir ömrü adadım,
Seninle geçirebilmek adına.

Ama sen…
Sen beni terk etmeyi seçtin.
Ve ben şimdi,
Sessizliğe sarılmış bir yürekle,
Sana yazıyorum bu satırları;
Belki bir gün okur, belki de hiç…

Her sabah uyandığımda
Gözlerimi seninle açmak isterdim,
Ama sen yoktun.
Her akşam yıldızlara baktığımda
Senin gözlerini aradım,
Ama karanlık sadece boşluğu fısıldadı.

Sana dokunamadığım her an
İçimde bir sızı birikti,
Sana söyleyemediklerim
Birer birer içimde büyüdü.
Ve ben, her gün biraz daha eksildim,
Her adımda biraz daha seni aradım.

Hatırlıyor musun,
O küçük anlarımızı?
Gülüşlerin, bakışların,
Ellerimizin birleştiği o sıcak anları…
Hepsi şimdi anı olarak kaldı
Ve ben onları tutarken
Sanki kendi ellerimi de kaybediyorum.

Seninle yaşanacak bir ömrü düşlerdim,
Seninle bir hayat kurmayı hayal ederdim.
Ama sen…
Rüzgar gibi geçip gittin
Ve bana yalnızlığı,
Kırık dökük bir kalbi bıraktın.

Şimdi her nefeste seni arıyorum,
Her düşüncede sana dokunuyorum.
Ama sadece sessizlik var,
Ve ben hâlâ buradayım,
Sana ait bir anının gölgesinde bekliyorum…

Belki bir gün döner misin?
Belki bir gün anlarsın…
Ama bilmiyorum,
Ve bu belirsizlikle yaşıyorum.

Ve ben hâlâ seni seviyorum,
Her hatıranda, her hayalinde,
Her kırık ve eksik anında,
Sana ait her şeye tutunuyorum.