Rüyanın Kalbinden Gelen Vahiy

Rüyanın Kalbinden Gelen Vahiy
Bir geceydi…
Uyku ile uyanıklık arasında
bir sır gibi indi kelâm,
göğün en derin yerinden,
bir secdenin kalbine doğru.

Ne ses vardı o anda,
ne de zamanın bildiği bir dil…
Sadece
bir “oku” yankısı
ve
bir “yolculuk” çağrısı
ruhun bütün dağlarına.

Rüya sandılar…
Ama rüyayla uyanıklığın arasında,
bir vahiy doğar bazen.
Bir ümmetin aklına değil,
önce kalbine yazılır o.

Yıldızlar şahitlik etti,
ve melekler birer birer eğildi
bir yetimin kalbine inen
sonsuzluğun kelâmına.

O gece,
kırık saatler durdu,
tarihler secdeye vardı.
Ve bir rüya,
bir ümmeti uyandırdı.

Ey göğsü daralan çağın evladı,
Bilesin ki hâlâ gelir o ses:
“Oku! Oku ki dirilesin,
Oku ki kalbin vahye açılsın.