Rumelihisarı Mahallesinin Mührü

Boğaziçi’nden bir ışık indi o gün;
su sustu,
rüzgâr bekledi,
tarih tanıklık etti
Ve halk konuştu.

Sandıklar
yalnız oy değil,
kader taşıdı ağır ağır.
Dağınık sesler,
Boğaz’ın dalgaları gibi çarpışan,
bir iradede toplandı.

Bir muhtar seçildi;
mahalle kendine geldi
Asilik çözüldü taşlardan,
kırgınlık toprağa karıştı.
Yılların pası, ihmali,
Hisar’ın surlarından süzüldü gitti.

Zaman,
ilk kez,
hizmete boyun eğdi.

Bir çağ kapandı sessizce.
Sonra hayat yürüdü dar sokaklara.
Gaz aktı, ateş oldu ocaklara.
Yer altından künk kanallar geçti.
Otobüsler vakitle barıştı.

Işık,
gecenin küfünü kazıdı
eski duvarlardan,
yalı sırasından.

Yılların ağırlığı
bir bir söküldü Hisar’dan;
taş hafifledi,
mahalle nefes aldı.

Ve Zeki Yüksel,
Boğaz’a bakan bu kadim yamaçta,
Rumelihisarı’nın alnına
mührünü vurdu.