Ruhumun Destanı Şiiri - Recep Uluçay

Gözlere, geceye, güzele ant olsun
Masada yarım kalmış kimsesiz kadehlere
Pupa yelken yürüyen yorgun gemilere
O dindar duaların efsununa ant olsun

Bir bekçi gibi beklerken gökyüzünü güneş
Kadınlar giysi diye bedenlerini giyer
O güzel çehreler çirkin yüzlere eş
Gökyüzü bir toz gibi toprağa düşer

Kadınların gözlerini anımsatır şehir
Öylesine muhtaç; öylesine hazin
Ey ruhum anbean bedenimi kemir
Bir vehim misali zihnimde tepin

Gözlerimin rengini içerler yudum yudum
Tenim ki ruhumun azabına tek kefil
Bir sokak ve caddeden ibaret yurdum
Gece gibi karanlık; ömrüm gibi sefil

Yorgun lambalarda naçar bir nurum ben
O metruk evlerde renkleri içen gizem;
Damla damla rüyaları gözlerine döken
Ruhunu şarap gibi hoyratça içen ben

Denizlerin, dağların, gerçeğin, hülyaların
Manası kalmadı gözümde değil dünya
Bileklerde muttasıl akıp giden anların
O fâni tıkırtısı nasıl da kulaklarda

Aynaların akını; gecenin revnakını
Gözlerimin kuyusuna akarken gördüm
Bu kirli şehrin lepiska saçlarını
Yorgun ellerimin kiniyle ördüm

Açılın, açılın yol verin ey çocuklar
Geceden yayılan soylu karanlıklara
Lakin elbet biliriz bu soylu zamanlar
Bir örtü gibi serilir zevk ambarlarına

Yürüdüm, yoruldum en sonu sona vardım
Çevirdim art arda aklın sayfalarını
Ruhların limanına halatımı fırlattım
Sevemedim maddenin küflü hatırasını

Bilemedim bu sokak hangi âleme çıkar
Kim bilir nerelerde o ebedi define
Muhakkak tüneyemez iki ayaklı yılanlar
Gözler göremez seni ey muhayyel hazine

Mavera dedikleri neresi ey yolcu?
Kızılelma denilen Türklerin beldesi mi?
Çekiyorum bir iç gibi şu mükedder ruhumu
Uğraşmak nafile mi bulmak için sesimi?