Ruhuma Acıyorum Şiiri - Mete Güleç

Aynı beden, başka insan.
Benliğim değişmiş fark etmeden.
Gülüşüm aynı, hüznüm ağır şimdi.
Güldürmeyin dostlarım, içim viraneyken.

Utanıyorum gülmekten,
Her tebessüm acı biriktirir içimde.
Gülmek ayıp gelir, ruhum açken.
Güldürmeyin dostlarım, içim viraneyken.

Çocuktum ben, büyüdüm bir yılda.
Maskeler gördüm, soğudum insanoğlundan.
Tutun elimden, kaybolmayayım karanlıkta.
Güldürmeyin dostlarım, içim viraneyken.

Hastayım; yok bir tas çorbam.
Sığınacağım bir sıcak yuvam.
Ölsem, unutulurum üç beş akşam.
Güldürmeyin dostlarım, içim viraneyken.

Ama… bir gün güneş doğar elbet.
Küllerimden kalkarım; söz, vazgeçmem.
Belki hâlâ bir umut saklıdır içimde.
Ve o gün… gülerim dostlarım ,viranemde filizler varken.