Azaltmak istiyordu toprağın yükünü ölümle;
Bu ruh, bu bedende, bu sıkışıklığa isyan eder oldu.
Önceleri sessizce, yavaş yavaş, sonra zamana kaptırdı kendini..
Kendi kendini kovalamaya başladı.
Koştu..düştü..dizleri kanadı..kana kana sevdi..
Kahkahalarla güldü; mutlu oldu.
Buram buram yandı; acı çekti.
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta