Rosa Justitia Kosmos Şiirleri - Şair Ros ...

Ekvator’un kocamış böcekleri,
Oğulların adandığı Eriha duvarı,
Gizlere varan resul,
Ve büyüdüğü yerde küçülen sevgi,
Çevreyi sarmış küflü bir kusur

Kutupların altında da
Çayırotları, reyhanlar,
Karıncalar, böcekler var
Kaç milyon yıldır
Orada yatmaktadırlar
Bir gün insanların

Dur acele etme!
Sen de büyüyeceksin
Bir gün bu bahçede
Yaprakların sararıp
Dökülecek diplerine
Su kireç tutacak

Kilolar yetmiş
Boylar bir seksen
Beller altmış iki
Kalçalar ve göğüsler doksan
Bacaklar uzun sülün gibi
Saçlar o biçim kumral

Maden ocaklarının üçüncü
Ve son sirenleri çaldı
Kükredi ocaklar, fışkırdı gaz,
Uyandırmak için yer üstünün
Uyanık ölülerini
Ama halk sağırlaşmıltı

Bu yolları kavuşmak için mi,
Ayrılmak için mi yapmışlar?

Bu elleri sıkıp dost olmak için mi
Çalıp, vurup, kırıp öldürmek için mi yaratmışlar?

Nedir, bizi sürükleyen bu ılgım?
Çekip böyle nereye götürüyor?
Gözükürlerde ne sefere çıkan Oomiakas’lar,
Ne de patalya’ların sesleri duyuloyor.

Gitgide coşan bu bulantı

Cuma dönüşü
Bir zerzevatçıyla karşılaştım
Tablasında kiraz, elma
Kalamondin, erik, ayva, armut vardı
Çoktandır armut yememiştim
Cebime baktım

Allah’ım isteme uzuvlarımı benden
Elsiz, ayaksız, gözsüz
Ağızsız, burunsuz
Ciğersiz, böbreksiz,
Bağırsaksız, midesiz ne yaparım?
Ama illaki de bir şeyimi almak istiyorsan

Ah yol vermeselerdi, şu kötülere
Elbette ki, ormanlar
Vadiler olmazdı böyle kapkara.
Kollarımın üstüne inen
İrinli bu yara,