Rafet Maden Şiirleri - Şair Rafet Maden

Ne zaman hasretin çökse üzerime,
Tanrıma el açıp seni istiyorum.
Resmini saklıyorum cebimde,
Gittiğin yollardan seni bekliyorum.

İmreniyorum uçan kuşlara,

Uzaktan gördüğüm bir gölge,
Bir silüet,bir izdüşüm,bir profil,
Korkuyorum kaybederim diye,
Kaybetmek bu kaybolmak değil.

Göç etmek belki ondan uzağa,

Sana karşı çok sessizim,
Sanki suçluymuşsun gibi değilmi?
Seni gördüğüm heryerde halsizim,
Sanki uyuz birisiyim değilmi?

Anlatmak isterdim sana içimi,

Bir düşünceyle ortaya çıkmış,
Felsefe ruhludur benim şiirim.
Konusunda ayrılığı anlatmış,
Bir romandır benim şiirim.

Beynimden ruhuma dolan,

Geçerken önünden ezan sesinde,
Bir inilti duydum cami eşiğinde.
Oturup derdine ortak oldum,
Hıçkırıklar içinde cami eşiğinde.

Sevmiş benim gibi o da birini,

İlk gördüğüm günde başlamıştı,
Yürüyüşü bile hayallerime takılmıştı,
Bakışı varki hiç unutamadığım,
Endamı ile rüyalarımı süslemişti.

Kabullenmek istemedim,olamaz dedim,

Maziden satırlar var,
Benimle birlikte ağlar.
Senin gidişinle beraber,
Öldü bendeki umutlar.

Ne kadar zaman geçti,

HAZİN BİR ÖYKÜYDÜ BİR BULUTU KISKANDIĞIM,
ÇARMIHA GERİLEN İSA GİBİ GÜNAHSIZLIĞIM.
BELKİ TEZKERE BEKLİYORDUM ÇİLEKEŞ ORDUSUNDAN,
BİR GÜVERCİN GÖZYAŞIYDI YÜREĞİMDEN AKITTIĞIM.

UMUT DOLU SABAHA GÖZLERİMİ AÇMAK İÇİN,

Geceler sabaha hasret yaşarken,
Aradığım her satıra seni anlattım.
Şiirler yazdım sana ağlarken,
Feleğe gözyaşımla seni anlattım.

Dağlara çıktım mecnunlar gibi,

Yağmurları özlüyorum.
Tenine değecek her damlasını,
Ruhumla okşamak için.
Yağmurları özlüyorum.

Karanlıkta ağlamaktan bıktım,