Poyraz Şiiri - Eylem Özdemir

Bizim buralarda hep poyraz eser.
Martılar kayarcasına süzülür gökyüzünde
Ağaçlar dans eder ahengiyle.
Bebeler rüzgar gülleri döndürürler sevinçle.
Çocuklar uçurtmalarıyla şenlendirir gökyüzünü.
Herkes mutludur kendince, herkes bahtiyar.
Bir ben huzursuzdum, bir de ihtiyar.
Bir şişe şaraba ortaktık işte o kadar.

Sordu neden poyraz mahveder seni?
İçine neden bu kadar büyük bir elem,
Gözlerine hüsran,
Kirpiklerine buğu konar?

Bilmez ki denize aşığımdır her şeyimle;
Bilmez ki damarlarımda deniz akar benim
Ve ağladıkça gözlerimden deniz damlar.
Zorlana zorlana mırıldandım.
Hiç dedim sadece, poyraz deniz kokar.
Hem poyraz vurdu beni, hem de ihtiyar.
Anladı, iç çekti, haklısın dedi.
Poyraz ağzına kadar deniz kokar.
Ve her denizci denizi bulamasa da, haberci bir poyraz arar.
Poyraz can yakar ama yar kokar.
İç dedi, şarap bütün ayrılıkları kovar.