Pınar Koç Şiirleri - Şair Pınar Koç

KISA BİR NOT 2

Kutup rüzgarları çağırıyor sanki beni,
Ağır ağır ilerliyorum soğuk sensizliklere!
Donmuş bir bedenimin içinde yanan bir ateş,
Eskisi kadar üşümüyorum artık,

MARTILARIN GÖZLERİNDE…

Nedensiz sevgiler, çiçek açıyorsa kalbimde,
İlk sen koklamalısın onları,gönlünce! ! !
Lakin,sakın kopartmayasın onları
Sadece,

Kızıl bir karanfildi
Gülümsemeye çalıştığında
Acı ile dudağının kenarından akan sıcaklık…….
Tanıdık bir şehrin
Bilinmeyen sokaklarında kalmıştı
Umutlarının son katreleri……..

Umutsuzluğa düştüğüm her gün,
Yeni filizler boy atacak gönlümde…
Tekrar tekrar yaşarım mutluluğu,
Acıyı sensizliğin tadını…
Umutsuzluğa düştüğüm her gün
Hepinizi teker teker hatırlarım…

Bir kuşatmanın ortasında buldum kendimi
Birden! ! !
Birden hançerlenmiş yüreğim sızladı için için…
Sabrımın sınırlarını zorluyordum derinden! ! !
Kan dökülme pahasına kurtulmalıydım,
Kurtulmalıydım bu çepeçevre yalnızlıktan…

Ya bana uykularımı geri ver
Yada sen kendin gel…
Benden böyle hep kaçacaksan
ve dipsiz kuyular gibi hep susacaksan
Sensiz yaşamanın ne anlamı var?
Ya bana azrail’i gönder

Senden nefret ettiğim her gün için
Saksımdaki menekşeden
Bir yaprak kopartacağım.
Kuruyacaksın mor menekşeler gibi,
Solacaksın sende…
Köklerin su almayacak artık

Sen delisin…
En olmadık zamanlarda sevdin hep beni….
Uçurumların kenarlarından aldın,
Dipsiz kuyulara attın sevgimi….
Şimşekler çaktı kimi zaman,
Derin düşüncelerinde.

ÖLEYİM Mİ…?
Çiçek topraktan ayrılır mı,
Veya balık sudan? ? ?
Ben ayrıldım sadece can damarımdan…
Öleyim mi istiyorsun,
Veya can mı çekişeyim balıklar gibi…

Son kez yandım sularında,
Limanlarında yaşayamadım son kez…
Kaç defa denedim ölmeyi,
Ellerimde kaldı kızıl hançerlerim,
Resimlerinle yaşayacaktım
Olmadı…