Rüzgar.... tozu toprağı birbirine katan, deliler gibi esen rüzgar.... Öfken içimi titretti bir an. Açık kapımdan uçuşan perdenin çırpınışları gibi. Hava da karardı. Sanki, bulutlar dudak büktüler,ağladı ağlayacaklar birazdan. Dışarda komşu kadınların telaşlı konuşmaları 'hava yağmasa bari...şu rüzgarda nerden çıktı.Allah aşkına! ' Kimi havaya kimi rüzgara sitem eder. Ben se bulutlara...kararan yüzleri beni rahatsız eder.
İçimde bir sıkıntı işte benim fırtınam o zaman kopar. Bulutlar gibi kolay ağlayamam ben. Boğazıma tıkanır yumrukların binlercesi. Göz pınarlarımda donuklaşır,ağırlaşır göz yaşlarım. Ta ki göz kapaklarım taşıyamayana dek, göz yaşlarımı. Her biri ayrı bir nehir olur süzülür yüreğimden.İşte! böyle ağlarım ben.Ayrıcalığım yoktur sessiz akan nehirlerden.
Yer gök boz bulanık
güneş elini eteğini çekmiş yerden
pusuda bekliyor akşam
Ne zaman güneş doğacak bilmiyorum
Mavi denizlere mor dağlara karşı
Bildiğim bir şarki var onu söylüyorum
Bildiğim bir şarki var onu söylüyorum
