Perde Şiiri - Mehmet Şerif Ekici

Hava kararsa da sabret biraz
Hemen suçlama pencereni
Sokak görünmez olduğunda
O vakit çek perdeni, derdi annem
Şimdi hava büsbütün kara
Ve açmıyorum bile perdeleri
Masamda hüzünlü bir mum
Gölgesi düşüyor yazıya ellerimin
Karanlıkta kaçışıyor sözcüklerim
Dize gelmiyor huysuz dizeler
Odamda Bumblowski'nin olasılık cehennemi
Cenin şeklinde uzanıyor ürkek
Münkir sandığınız ruhum
Oy benim canım
Siz insana kıydığınızı
Onu gömünce anlarsınız Kabil misali
Yok yok yine de öyle dememeli
Zira yaşlı doğmalı insanlar
Ve küçüldükçe ölmeli

Yundum, paklandım hazırım yuğunuza
Külüm lazımdı kalabalığınıza
Peki buyrun sizin olsun bedenim
Esirgemeyin lakin sağularınızı

" Birdi iki olmadi
Denkti dengin bulmadi
Yiğidi yerde komadi
Kondi kara toprağa"

Dilimin ucunda
Tekrar sormak istediklerim var
Mesela " Ellerini bırakıp bırakıp giden..." diye
Devam edecektim ama!
Dur, fakat, lakin sen de kimsin
Bu işte kimse kim
" Öldürüyor mu ona bak birader"
Der gibi bakıyor solgun suratıma
Bitti işte bitti
Kaldıysa sadece türküler kaldı

"Sinemde bir tutuşmuş, yanmış ocağ olaydı
Zülfün karanlığında, bezme çerağ olaydı "

Dinlediğim son türkü olaydı
Ebediyyen kulaklarımda
İçimdeki deli çığlık çığlığa bağırmadan
Ve İsrafil üflemeden sura