Pasur Şiiri - Sinan Bayram

Pasur’un rüzgârında ince bir hüzün yürür,
Tepelerin gölgesine yaslanmış eski bir çağ gibi.
Taşların hafızası var burada—
Konuşmazlar, ama her susuş bir insan ömrü kadar derin.

Zamanın saklı bir kuyusu Pasur,
Her adımda toprağa gömülmüş bir soru
Ve cevabı yarım kalmış bir şarkı duyulur.
Kim bilir, belki de felsefe tam bu sessizlikten doğar.

Gökyüzü buraya daha yakın,
Belki de bu yüzden insan kendi içine düşer
Gecenin yıldızsız bir aynasında.
Kendini aramak, kendinden geçmek kadar uzak.

Bir çocuk gülüşü geçmişten sızar,
Ömrün uçurumuna tutunmuş bir umut gibi.
Yollar çatallanır; ama insan
Her seferinde yine aynı kendine varır.

Pasur, yalnızlığın değil,
İnsanın içindeki sonsuzluğun adı bugün.
Ve ben bu vadinin ortasında
Kendimi değil, sessiz kalan bütün soruları dinliyorum.

Sinan Bayram