Paslı pencere... Şiiri - Ayşe Zeyrek

Paslı pencere...

Paslı bir pencere pervazında geçti ömür,
Dirseklerimde bir hayatın yorgunluğu.

Ne gelen vapurlar aldı beni bu şehirden,
Ne de gidenler unutturdu yokluğunu.

​Zaman, avucumdan kayan kum tanesi değil,
İçime damlayan ve taşı delen bir sızı.

Kelimelerim solgun, cümlelerim cılız,
Anlatmaya yetmiyor bu amansız ayazı.

​Altı üstü bir bekleyiş bu, biliyorum.
Bir kapının eşiğinde kök salmak gibi.

Güneşin doğuşunu unutmuş gözlerim,
Gecenin kendisiyim artık, şafağın rakibi.

​Umut, kırık bir sandalyenin tek ayağı,
Üstüne oturmaya korkuyor hayallerim.

Nefes almak bile ağır bir yük şimdi,
Sanki sırtımda taşıyorum eski günleri.

​"Belki yarın..." diye fısıldayan ses de sustu.
Artık ne yarın var takvimde, ne de bir dün.

Altı üstü bir bekleyiş işte benimkisi,
Varlığımla yokluğum arasında bir düğüm...

Ayşe Zeyrek..
İzmir