Paramparça Çığlıklar . Şiiri - Ersin Malak

Alev aldım, kül oldum.
Duvarlara kustum gözyaşımı,
Sesim kesildi.

Tek sözünle paramparça.
Her parçam seni daha çok sevdi, kahrolası.
Eski bir resme takıldım,
Kendime küstüm, kendime lanet.

Sen kaçtın, ben çakıldım.
Sustun, boğazım düğümlendi.
Adımın kazılı olduğu sokak,
Şimdi bir mezar.

İçimde cehennem.
"İyiyim" diye yalan kustum.
Geceler kan ağladı benimle,
Yastık şahidim.

Kökümden söküldüm.
Sen unuttun, ben kanıyorum.
Gülüşüm bir maske,
İçimde ne varsa zehir oldu.

Tek kelimene ömrümü sattım.
Tek susuşuna mezar kazdım.
Aynadaki yabancı, ben değilim,
O ağlıyor.

Gecenin yüzüne aktı gözyaşım,
Karanlık bile acıdı.
Bin kez dağıldım,
Yine de lanet olası "canım" çıktı.

Hüzün değil, öfke sardı, kendime.
Gelmeyeceğini bile bile, bir aptal gibi bekledim.
Her gelen, sen değildin, bir hiçti.

Sana değil, kendime lanet ettim,
Bu kadar yandığım için.
Sustum, neye yarar?
Sen sağırdın, ben içimde kuduruyordum.

Her gece kendimle boğuştum.
Kazandım sandım.
Her sabah kan revan içinde uyandım.

Bir tebessümle parçalandım.
Acıya gülerken bile.
O gülüşün bir hançer.
Bu lanet hüzün ne zaman bitecek?

Hatıran bir kor, yaktı geçti.
Kokun sinmiş rüzgâr, zehir oldu.
Değer verdim, kahroldum.
Her değer verdiğim, beni terk etti, kahretti.

Unutmak değil, iyileşmek istedim, boşuna.
Bu yara, dua dinlemez, kanar durur.
Tükendim.
Beni ben yapan ne varsa, tek tek çürüdü.

Bir isme,
Bir zamana,
Bir lanet olası hatıraya zincirledim kendimi.
Küllerimden doğamadım,
Çünkü her külde senin lanet gölgen vardı.

Bu kez içimden değil,
Gözümden değil,
Ruhumdan kanlı yaşlar aktı.
Her "iyiyim" yalanında paramparça oldum,
Çünkü en çok kendime ihanet ettim.

Bir yanım hep çürük.
Tamamlanmak değil,
Kendi çığlığımı duymak istedim.
Sustum yine...
Ama bu kez,
Sessizliğime bile zehir saçtın.

Yandım,
Ağladım,
Kırıldım,
Kahroldum...
Ama hâlâ,
Lanet olası adını,
İçimde bir yara gibi taşıyorum.