Papatya Çayı Şiiri - Koray Yıldıray

baharın gelinliği kırların en narin çiçeğiydim.
ne koparırken ne de örerken hiç acımadılar.
bana sormadılar bile yerimi yurdumu,
toprağımda ki neşemi mutluluğumu.
güle oynaşa ellerinde oyuncak oldum unuttular.
bahar çiçeği burnunda taze gelin olduğumu unutturdular.
topraktan geldiğimi toprağın kırlarına ait olduğumu unuttum.
kimi yarım ay kimi çemberden taç yaptılar sevgililerinin başlarına.
sarartıp soldurdukları yetmezmiş gibi,
yapraklarımı hoyratça yolarak fal açtılar.
yüreksizdiler,
sevgilerinden emin değildiler,
güvensizdiler.
hınçlarını hırslarını umutlarını kır çiçeğine bağlayacak kadar acizdiler.
sonra topladılar kırıntılarımı yerden,
beni kurutmaya bırakırken hiç ziyan etmediler.
bu sefer daha temkinliydiler.
özenle paketleyip baharatçıya verdiler.
şimdi artık midelerini rahatlatan şifalı çayım.
onları soruyorsanız kozmetik sanayinde,
güzellik melhemlerine malzeme oldu arkadaşlarım…