En çok o seviniyordu çocuğun çikolata yemesine. Hatta içinden diğer arkadaşlarına da çaktırmadan çikolataların hepsi keşke bana gelse bana gelse diye geçirdiği de oluyordu. Küçük zibidi ne kadar çok çikolata yerse ve ne kadar az dişlerini fırçalar ise o da bir an önce özgürlüğüne kavuşacaktı. Eee o kadar kolay değildi bir insanın ağzının içinde beş on sene çivi gibi çakılı durmak. Buna ne can dayanırdı ne de canan. Kendinden önce birkaç arkadaşı çürümüş ve mekânı terk etmişler özgürlüklerine kavuşmuşlardı...
Yıllardır yan komşusu olan diş ile buradan ne zaman kurtuluruz diye hep düşüncelere hülyalara dalmışlardı. Yanda ki komşu dişte çok sağlam sayılmazdı. Çocuk çikolata ve şekerleme yediği zaman az buçuk o da nasipleniyor ve çürükler sağını solunu her tarafını onunda sarıyordu. Azı dişine içten içten sevinse de gideceği için, kendi içinde zaman zaman ''Ben de ondan bir kaç hafta sonrası buradan çürür de ayrılırım, sonra ver elini özgürlük'' diye düşünmeden de edemiyordu...
Arada ufaklık babasından annesinden azar işitip de diş fırçaladığı zaman, ağzını klorlu su ile gargara yaptığı zaman ikisinin de moralleri bayağı bozuluyordu, teskere almamız gecikecek diye nerede ise uykuları kaçıyor kara kara düşünüyorlardı...
Önde ki komşu dişlerde çok iyi durumda değillerdi, her ne kadar azı dişi ve komşusu kadar olmasalar da çürüme az buçuk onlarda da hafiften hafiften hissedilmeye başlamıştı. Onların bu ağızdan teskere alması, azı dişi ve komşusu kadar belki erken olmayacaktı ama onlarda zaman ile akrabaları azı dişi ve yan komşusu gibi uzak diyarlara doğru son sürat yol alacaklardı...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta