Özgür Gündüz Şiirleri - Şair Özgür Gündüz

Yolcuları istasyonda kalmış trenler geçiyor içimden,

Camları açmakta yasak,

Bir durakta durmakta

Korkuyorum kendimden
Korkuyorum birini bir yere koyup, oradan kendini atmasını izlemekten
Sonra düşmesinin nedeninin ben olmasını istemesinden

Uzak durmalıyım herkesten
Uzak durmalıyım her şeyden

Söylenecek çok şey vardı,

Kimini bazı insanlar aldı gitti,

Kimi de içer de bir yerlerde kaldı..

İnsan yaşadıklarını anlamaya çalıştığında var, anladığında ise yok oluyor..

Vazgeçilmez sanır herkes kendini,
Kendinden sanır bu meziyeti,
bilmez ki karşındaki insanın vazgeçmediği yere kadardır onun vazgeçilmezliği.

Özgür Gündüz

Mavisine yanaşırken göğün,
Siyahından kaçıyorduk gecenin,
Bir yıldız kaydı sonra, tüm gözler üstündeyken yalnız bir silüetin..

Şartlı reflekslerden,
Koşullara göre değişen değerlerden,
Herşeyim deyip, bir anda hiçbir şey olanlardan,
Samimiyeti sebep ve nedenlere, nedenleri de tatmin ve bencilliğe dayandırmalardan,

GÜCENDİM...

Yaşanmışı,

Şu an yaşadığın ve yaşacaklarınla çarpma!

Sonuç hep yaşanmış olacaktır..

nasır bağlamak nasıl anlıyor insan,
vursalar ölmüyor yaşıyor insan,
kırsalar dökülmüyor,
assalar süzülmüyor,
öyle yada böyle yaşıyor insan..

Geçmiş yıllardan bir yaz ayıydı yine,

Bir çırpıda atıverilmişti en değerli anılanlar, değersiz olanların yerine.

Ayağa düşmüştü, çıkmasını beklerken fezaya,