En çok kendine gitmek ister insan, diğer insanlarla birlikte başladığı her yolculukta.
Kiminin Şemsi, kiminin Mevlanası,
Kiminin içinde yarası,
Kiminin sevdası olmak değildi derdim..
Kendimden kendi içimde olduğumdan başka bir şey değildim oysa
Ben hep kendimden korkuyorum
Çünkü hiç bir zaman az olamıyorum..
Bir köşesinde beklerken hayatın,
Diger köşesinden gidiyor tüm yaşadıklarım.
Ellerimle sımsıkı tuttuklarım,
Daha sıkı tuttukça çoğalıyor kayıplarım.
Anladım, her saniye gittiğim aslında yok oluşlarım.
Öyle yorgun oluyor ki bazen akşamlar,
Bakmıyor yıldızlar, sarılmıyor bulutlar…
Ve öyle yorgun oluyor ki bazen akşamlar,
Işıldamıyor ay, aydınlanmıyor sokaklar..
Yollar vardır yürünmez,
Sözler vardır söylenmez,
Bırakırsın birgün tutmayı,
Anlamayı ve sormayı,
Bilirsin ki artık bir şey değişmez…
ne kadar çok yaralı ruh var,
sarsan saramıyorsun,
sorsan soramıyorsun,
acıları gizli bakışlarında,
kelimeler süslenmiş nakışlarla,
her biri ayrı kaçışlarda...
-Ne oldu ne yaptın da bitti diye sordu?
#Kimseye yapmadığım ve bir daha yapmayacağım seyi.
#Güvendim..
Ne zaman unuttum bir çocuk olmayı,
Kiraz ağaçlarını, düşler parkında oynamayı.
Ne zaman unuttum her mevsimde güzel yanlar bulmayı,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!