Ozanlarım Şiiri - Kasım Kobakçı

Ozanlarımı, el üstünde tutarım,
Her biri, kandiller yakar karanlığa,
Her birinin kelamı, billurdan bir pınar,
Cümlesi can yoldaşım,
Acaba onlar da, benim farkımda mı?
*
Ozanlarımı, el üstünde tutarım,
Kimi zaman, kederin atlasını sererler önüme,
Kimi zaman, neşenin fermanıyla gelirim vecde,
Mısralarının, nasıl bir tınısı var, duyuyor musun ozan?
Bazen, sığınılacak bir liman gibidirler,
Bazen de, kanadı kırık bir kelebek kadar naif...
*
Ozanlarımı, el üstünde tutarım,
Sanki hepsi, kelimeleriyle evlenirler,
Bazı düş bazlar, daha içtendir,
Kimisi, bir Uludağ heybetindedir,
Kimisi Kapadokya,
Kimisi Manavgat'ta,
Kimisi, bir çiviye dünyayı çakar,
Kimisi, okyanustan inci,
Kimisi, ekşi çıkar,
Kimi, eskinin gölgesinde gezinir,
Kimi okyanus, kimi step,
Kimi dönemsel...
*
Onlar benim ozanlarım,
Kimi, gür bir seda ile, söylemekten mahrum,
Bir udun teli, kimi derinden gelir,
Kimi, hissiyatın en ücra köşesidir,
Dosdoğru yalın,
İmgelerin doğuşu,
Kimi zarif...
*
Kimi sevda, kimi ıstırap,
Bazıları burnuna, kötü rayihalar getirir, anlayamazsın,
Lakin hepsi benimdi, en hakiki,
Hepsi bir sandık,
Eflatun, fildişi, haki, lacivert, gümüş, altın,
Fakat ekseriyetle mordu...
*
Mor tutku...
*
Ozanlarımı el üstünde tutarım...