Otuz Beş Şiiri - Münzevi Zeyrek

Bugün otuz beş oldum.
Bir sigara söndü dudağımda,
bir kadın geçti içimden
biraz lavanta, biraz küf kokuyordu.
Gözlerim yeşil değil artık,
yeşilin ne demek olduğunu unuttum.

Sokaklarda aradım seni,
posta kutusunda,
bir çocuk gülüşünde,
bakkal defterinde belki de...
Bulamadım.
Kuşlar da terk etmiş çatılardaki şiirlerini.
Ceketimin cebinde eski bir fotoğraf,
bir yanımda sen gülüyorsun
sol yanımda susuyorum.
Derin bir nefes aldım az önce,
ölüm gibi kokuyordu.
Yıldızlar geceden kalmaydı,
ben sabaha çıkmak istemedim.

Yokuşlar hâlâ aynı,
ama ben değilim.
Ayaklarımda bir kırgınlık,
ellerimde cezası çekilmemiş bir aşk.
Seninle geçmeyen zaman,
senin yokluğuna daha çok benziyor artık.

Rüzgâr alnımı öptü az önce,
senin dudakların sandım
o kadar inandım ki buna,
bu şiir yazıldı içime usulca.

Sonra bir mezar taşı konuştu bana:
“Sevdiğin kadın burada,
ama sen hâlâ uzaktasın.”
Oturdum.
Ağladım.
Toprak bile alışmıştı sana,
ben alışamadım.