Ot Olur Şiiri - Kasım Kobakçı

Benim tutkumu, kimseye söyleme,
Gökyüzü işitirse, belki söz olur,
İftiracı pınarından, su bile içme,
Duygulara bakanlar, taraf olur.
*
Sonra bizden yana, laf ederler,
İnançlarımıza karşı gelirler,
Gönlünü kuruturlar, muhabbet ederler,
Yaşayanlar, görenler, çok garip olur.
*
Hatırla, vadilerin kimsesiz kuşlarını,
Issız yolların, darmadağın taşlarını;
Karga ile şahinin, can çekişmelerini,
İçinde kalırsa, yok olup gider.
*
Sevdiğim, dünyanın dertlerinden kaçıp,
Gidelim en yükseğe, yâre yalvarıp,
Uzayda, gezegen gezegen dolaşıp,
Buğday eksen bile, ot olur.