yokluğuna bir akşam güneşiydi gelişim
hüzün kokulu karanfil takardın yakana
katran karası yalnızlığımda adın
leylakların hüzünlü prensi
ay ışığı üşür parmak uçlarında
yıldızlardan kayarken dileklerine
Artık demir almak günü gelmişse zamandan,
Meçhule giden bir gemi kalkar bu limandan.
Hiç yolcusu yokmuş gibi sessizce alır yol;
Sallanmaz o kalkışta ne mendil ne de bir kol.
Devamını Oku
Meçhule giden bir gemi kalkar bu limandan.
Hiç yolcusu yokmuş gibi sessizce alır yol;
Sallanmaz o kalkışta ne mendil ne de bir kol.
