Onur Bilge Şiirleri - Şair Onur Bilge

Onur BİLGE

Muhalefetün li'l-havâdîs, hakkında da bir şeyler yazmak için araştırma yaptım. Önce sözlüğe baktım, sonra birkaç kitap karıştırdım. Bu sıfatın, Allah'ın sonradan olan şeylere muhalif olması, yani benzememesi anlamına geldiğini, zıddınınsa mümaselet yani benzemek olduğunu öğrendim. Zaten zat ve sıfatları bakımından birbirine zıt olan şeyler birbirlerine benzemezler.

Her yaprağa, her çiçeğe, her insana ayrı bir şekil veren Allah, yarattıklarının hiçbirine benzemez. Göz göze benzemez, ses sese benzemez. Farklı parmak izleri, farklı retinalar, avuç içleri… Her çiçeğe apayrı bir koku, her yiyeceğe bambaşka bir lezzet…

Aşkla akıl, bir yerde beraber oturamaz
Kendini kaybetmeden, yaşanır mı başkası?
Gerçeğin işgalinde, insan hayal kuramaz
Hem vurur, hem kavurur; yoktur aşkın şakası!

Antalyalı, yanık tenli kızım, ben.
Herkesin içinde bir yalnızım, ben.
Ulaşılamayan korkunç hızım, ben!
Şiir şiir koşan, bir Onur Bilge...

Onur BİLGE

Geldiğimizi yeni haber almış, küçük amcam; kalkmış gelmiş, dünya gözüyle bir daha göreyim onları, diye. Çok sigara içiyordu. Biri bitmeden birini yakıyor, uç uca ekliyordu. Sessizdi. Kimseye bir şey demezdi. Tek dert ortağı, sigarasıydı. Tam ciğerinden, sırtından vurdu! Kanser oldu.

Onu görünce, boynuna sarıldım. Gözlerim dolu olduydu. O da ağlıyordu. İçerisi kadın kız doluydu. Babam da öğretmen arkadaşına, vedalaşmaya gitmişti. Son gündü. Şöyle bir baş başa gezelim istedim. Belki son görüşmemizdi. “Hayır! ” demedi. Hazırdım zaten. Her zamanki gibi tepeden tırnağa beyazlar içindeydim. Çantamı aldım, çıktık.

Bazen soğuk, poyraz, bazen yağmur, kar...
Sen her gün bir türlü esersin, bende.
Sevdan, sekiz yönden gelen bir rüzgâr…
Bilmem ki dört mevsim ne’dersin, bende?
Özgün bir İlâhi esersin, bende.

Kaşlarını bir gün aralayınca
Ben sevgiyi, gözlerinden öğrendim.
İçimi o duygu paralayınca
Aşkı, bir gönül erinden öğrendim.

Hayat damarlarım kesilmiş gibi...
Şu yorgun acıyı dindir, gel artık!
Ruhum, kılıçlarla deşilmiş gibi
Hasreti bir anda bitir, gel artık!

Söndü bakışların yıldızımızla
Eteği göründü bir yüce dağın
Son virajı döndük son hızımızla
Sen ben darmadağın biz darmadağın

Resul'ün nurunu taşımalıydık

Onur BİLGE

Zamanla monotonlaşıyor hayat. Her gün aynı şeyleri yapmanın sıkıcılığına aile içi sorunların yükü de eklendiğinde, hele bir de iletişim kurulamamaktaysa, bunalım başlıyor.

Arayış içine giriyor kişi ya da kişiler. Bazıları çeşitli meşguliyetler buluyorlarsa da kendilerine, nefes alabilmek için, bazıları da arkadaş arıyor, kafa dengi, boşalabilmek için.

Unuttum sanıyorsun, ben de öyle sanmıştım
Bitmeyecek sandığım bir nefrete kanmıştım
Sevgin ağır gelmişti, özlemlerle yanmıştım!
Anmıştım, anmıştım yâr, yedi yıl masalını!