Bir gün gelir ararsın gülüşlerimi,
Bir gün gelir sen de anlarsın kıymetimi,
ama vakit çok geç olur o zaman,
kendi elinle yıkıp attın herşeyi,
sana yanmıştım,
sana safça inanmıştım,
Sen ki dünyadaki en büyük fethi gören yüce şehir,
Sen ki en büyük hükümdarlara sahip çıkan koca İstanbul,
Sen ki yedi tepe üstüne kurulan toprağı altın şehir,
Dünya imparatorluğunun merkezi koca İstanbul...
En belalı kabadayılar senden gelip geçti,
"İkra" değil mi Yaradan'ın ilk emri,
Sen neyine güvenip de okumamaktasın,
Yarın ahirette ancak bu kurtarır seni,
Bunu bile bile yerinde saymaktasın...!
Haydi kalk! At nefsinin arzularını bir kenara,
Bir akşam bütün sesler kesildi,
Yalnız senin sesin yankılandı odamda,
Bir gece bütün ışıklar söndü,
Yalnız senin aydınlığın vardı odamda,
Sakladım seni
Yüreğimde bir sevda gibi,
Bir garip duygu kemirir,
Haftalardır içimi,
Yüreğimde bir özlem belirir,
Kız Kulesinde hayal ederim kendimi...
O muazzam güzellik,
Beni de büyüsü altına aldı,
Ne hayallerimiz vardı be dostum,
Üç bilek, üç yürek sarılmıştık hayata,
üç sıkı dosttuk biz,
Sevdamız hayatımız birdi bizim,
Ama bozuldu şimdi bu tılsım,
Neden, niye anlayamadım.
Bir zamanlar aşk diye bir şey duyardım çevremde,
Çekilecek bir hasret vardı herkeste,
Tüm insanlar tek bir düşünce içinde,
Sevdada birleşmişti...
Ne bilirdim bir gün bende düşeceğim sevdaya,
Ne bilirdim ki bende vurulacağım,
Şimdi çocuk olmak vardı,
Hiç bir şey umurunda olmadan top koşturmak,
Şimdi çocuk olmak vardı,
Sabahtan akşama kadar oyun oynamak…
Şimdi çocuk olup bahçelerden erik çalmak vardı,
Ev sahibi sopayla peşimizden koşarken,
Sensiz geçen her dakika bana ölüm korkusu,
İçimde yıllardır kısırlaşmış bir aşk duygusu,
Gün gelecek sende tadacaksın yokluğumu,
O zaman döktüğün gözyaşına yazık.
Bir gün elbet ben de sonsuzluğa göçeceğim,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!