Ölümüne Ölenler Şiiri - Hasan Turgut

Dağların doruğunda kartallar gibi duran.
Hedefini daima tam on ikiden vuran.
Dillerinde "Bismillah" gönüllerinde Kur’an.
Şahadete erende kahramanca gülenler.
Vatan için yaşayan, ölümüne ölenler.

Hudut boylarındadır başı dik el tetikte.
Şühedadan devralmış kutsaldır hep nöbette.
“Vatan” der serden geçer kavuşur da cennette.
Korkuyu öldürüp de cesaret bileyenler
Bayrak için yaşayan, ölümüne ölenler!

Ovası düşman dolsa, geçit vermez bu yürek.
Bir ölür bin dirilir hiç yıkılmaz o bilek.
Korkusuz imanı var,kabul olur her dilek.
Al kanıyla toprağı kutsal vatan edenler.
Ölümüne yaşayan, ölümüne ölenler!

Fırat’ın sularında Türk destanı yazanlar.
Afrin’ın ovasında şahlanıp da coşanlar,
Pençe’de şimşek gibi karanlığı boğanlar,
Hainin yüreğine korku salıp girenler.
Ölümüne yaşayan, ölümüne ölenler!

Hilal'e düşmez gölge, ruhta yaşar yasını.
Sırtına yüklemiştir yetimin duasını.
Geride bırakmıştır yarini, anasını.
Alnındaki terleri şahadetle silenler.
Ölümüne yaşayan, ölümüne ölenler!

Siper olur toprağa, düşmesin diye hilal.
Bu uğurda can verdi Mehmet, İbrahim, Bilal.
Vatan için ölmek şan, zerre solmasın o al.
Şahadet sonrasında cennete de girenler
Ölümüne yaşayan, ölümüne ölenler!

Ezanlar susmasın hiç okunsun minberlerde.
Mehmedim daim hazır her zaman ve her yerde.
Şahadete erende güller kokar seherde
Şahadete giderken candan geçip gülenler
Ölümüne yaşayan, ölümüne ölenler!