Ölümsüzlüğün Kederi Şiiri - İlhan Özgen

Bir nefeste asırlık bir soluk,
Gözlerimde sonsuzluğun donuk izi.
Ben ki zamandan azade, kederden uzak,
Sen, baharın açan gülü, ömrü tek dizi.

Uçsuz bucaksız bir okyanusum ben,
Sen kıyımda dans eden köpükten bir zerrecik.
Her dalgamda taşıdım seni içimde,
Bilmeden ki her an, biraz daha eksilecek.

Senin her çizgin bir öyküydü bende,
Her gülüşün bir destan, her dokunuşun mucize.
Biliyorum, her şeyin bir sonu var bu âlemde,
Ama benim aşkım, zamana meydan okurcasına taze.

Gördüm nice imparatorluklar battı,
Nice şehirler kül oldu, toz oldu.
Benim varlığım, ay ışığında bir sır gibi yattı,
Senin soluşun, kalbimde bir fırtına oldu.

Ben her sabah aynı güne uyanırken,
Senin her batışın, bir daha doğmayandı.
Ölümsüzlüğüm, şimdi bir pranga bedenimde,
Sensiz her an, sonsuz bir hıçkırık kaldı.

Tutuşur dağlar, kurur ırmaklar,
Bende hep aynı deniz, aynı meltem.
Sensiz geçen her ölümsüzlük yılı,
Bir zindan duvarına çizilen çentem.

Ey fani sevgili, ey can yoldaşım,
Seninle bir an, bin ölümsüzlüğe bedel.
Şimdi her yıldızın kayışı bir gözyaşım,
Sana kavuşmak için ölüme canım feda gel.