Ölüm Beni Çağırıyor Şiiri - Halil Kumcu

Küfemde ne mal, ne mülk var,
Ne bir armağan, ne bir yâr,
Üst köşeden esen rüzgâr,
Ölüm beni çağırıyor.

Ne evim var, ne de köşküm,
Gönül bahçende sürgünüm,
Sararmış artık gül yüzüm,
Ölüm beni çağırıyor.

Bir akşamın gölgesinde,
Kaldım kader perdesinde,
Bir nefeslik serzenişte,
Ölüm beni çağırıyor.

Ahla düştü dağ başına,
Ses karıştı gözyaşıma,
Dert yazıldı başucuma,
Ölüm beni çağırıyor.

Bir sancı var, kanar içte,
Dil susar, göz dolar ete,
Yarınsız kalmış gurbette,
Ölüm beni çağırıyor.

Dünya bir handır geçilen,
Ne ektiğindir biçilen,
Hicran yarası alenen,
Ölüm beni çağırıyor.

Gece çöker sessizliğe,
Ateş düşer gelinliğe,
Kör düğüm olur beşiğe,
Ölüm beni çağırıyor.

Bir yıldız kayar denize,
Dalga vurur üstümüze,
Hatıralar ince ince,
Ölüm beni çağırıyor.

Aşk yanar göğüs içinde,
Söz közlenir kül içinde,
Yol tez biter son düzlükte,
Ölüm beni çağırıyor.

Halilî adı anılır,
Her dizede yankılanır,
Bir kalpte gezip dolaşır,
Ölüm beni çağırıyor.

20 Mayıs 2025 / Salı / Ankara