Ölüm Acısı Şiiri - Önder Karaçay

Her insanın bir acısı var
Hiç kimsenin acısına benzemeyen
Beklenmeyen ölümler gibi

Ölümün yaşı olmadığını da anlıyor insan
Ani bir telefon uyandırınca içimizdeki acıyı

Bir babanın yavruları o yuvanın kolonlarıdır
İki evladı varsa biri sağ kolu biri de sol koludur
Biri kırıldı mı kolun diğer da kalkmaz olur

Ecel zamansız hayattan alındıysa birini
Yük diğer kolonların üzerine biner

Sevdası, aşkı, duyguları, hayalleri
Yarım kalır

Ölüm derin acıdır, hafif acılar gibi konuşulamaz
Dilsizdir derin acılar

Acının en acısı da geride kalanlarındır
Kalabalıklar içinde tek başlarına çekerler acılarını
Ölen bir kere, kalanlar kaç kere ölür?

Ölenin üzerine toprak atılır
Yalnız gömüldüğü yer yürektir

Dünya tuhaf bir yer
Birileri acı çeker diğerleri bakar
Ateş düştüğü yeri her zaman ki gibi yakar

Acı insanı bir anda olgunlaştırır
Can yakanın canı yanınca mı acıyı anlar?

Hayatta bir tek ölüm
Keşke ve pişmanlığa fırsat vermez

Duyarlı bir yürek ibreti acıdan almadan
Ve sınanmayı beklemeden duyar

Önder Karaçay