Ölüler Dirilmez Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Yine kaldın mı hayatın ortasında,
yapayalnız.

Yine acıdı mı avuç içlerin?
Kanadı mı vicdanın?

O yoksa —
ben de yokum,
dedi mi dillerin?

Bir çığlık gibi düştü mü acısı soluna?
Demiştim sana,
sevme.

Hani bu sondu.
Bundan gayrısı yoktu.

Ne oldu?
Söylesene.
Konuş benimle konuşsana,

Bak gözlerime.
Neden?
Neden izin verdin neden?

Biliyordun gideceğini.
Kapından ayakkabısını,
evinden gölgesini,
yüreğinden sevgisini alıp gideceğini…
Biliyordun.

Kaçırma gözlerini.
Söyle.
Cevap ver,

Sevmemiş beni de.
De lanet olası de!
De ki suçluyum!

Nerede o adam?
Uğruna dünyayı yaktığın,
nerede?

Susma.
Cevap ver.

Gitti.
De.

Yine olmadı, değil mi?
İplik elinde kaldı,
yama yüreğinde.

Ağlama.
Yıkılma hemen.
Sen güçlü bir kadınsın.
Unutma.

Sür rujunu.
Giy elbiseni.
Topla saçını.
Çek karnını içeri.
Kaldır başını.

O kaybetti.
Sen değil.

Al kırmızı defteri.
Yaz son sözünü:

“Bu saatten sonra
ne benden sana rükû,
ne de senden bana kıyam.
Selamünaleyküm.
Aleykümselam.”

Kapat şimdi defteri.
Bir daha da açma.

Ölüler dirilmez, yüreğim.
Ölüler dirilmez uğraşma.
12.11.2025 01:42