Ölmek Şiiri - Mehmet Cahit Kuzu

Ölmeye teras katında pijamalarını ararken karar vermişti;
‘Ne zaman nereye koyduğumu unutsam ve ne zaman bir şeyleri bulmak zorunda hissetsem aynı kararı alıyorum’ demişti sonra.

Mandalina soyarken ölmek istemişti bir keresinde; beyaz kısımlarını soymak çok zormuş ve tırnaklarının dibine doluyormuş.

Tırnakları yüzünden de ölmek istemişti; kirlenecek kadar uzun, kesemeyecek kadar kısa olduğunda öylece beklemek ve birileri görecek diye utanmak kaçınılmaz utanç vericiymiş.

Karısının aldattığını öğrendiğinde soğuk şekerli bir kahve ile alışveriş merkezinin önünde öylece turlayıp karaborsa bir tiyatro bileti satın almıştı. ‘Böylesi daha kolay’ diyordu bu durum için. O kadar seviyormuş ve o kadar alışmış ki nasıl biteceğini bilmiyormuş, böylelikle kendiliğinden bitivermiş. Ve yalnızken bulmak zorunda olmadığı tiyatro etkinlikleri onu buluyormuş, yani tek başına olunca sorumsuz ve daha aktif bir adam oluyormuş.
Önce örtülü depresyon zannettik; sonra sahiden haklı olduğunu çok acı bir şekilde öğrendik. Çok ağır imtihanları fazla rahat ve mutlu tamamlıyordu ve hiç umursamadığımız şeyler için bazen ölmeye, bazen bir hastane odasında nöbetler geçirmeye karar veriyordu.

‘’Kolay olanı kaçmak zannediyorsun’’ dedim bir keresinde. Sürekli ölmekten bahsetmesi, ilgi çekmeye çalışır gibi davranması beni fazlasıyla öfkelendirmişti. Küfredercesine güldü bana. Fikrimi bakışlarıyla aşağıladı. ‘’Kaçmayı hiç denemeyenler kolay zannediyor asıl’’ dedi.

‘’Asıl zor olan ölmek. Yalnız seyahatlerden, sonsuz tekrar denemelerden, bir bardak sıcak çay ve kuyruk sokumuna dek terlemekten bile vazgeçmek zor olan. Kimlerin neler hissedeceğini düşünürken bunu sonsuza dek bilemeyeceğini anlamana rağmen ölmek zor. Var olmak kolay, yaşamak zor. Ve asıl zor olan, yaşayabilmenin ve ölebilmenin aynı çizgi üzerindeki iki cambaz olduğunu bilmek’’

Oğuz Atay’ın uzun paragrafları gibi konuşuyordu; anlamıyordum ama hak vermek zorunda gibi hissediyordum. ‘’Hayır’’ dedim. Ölmesine hak veremezdim. Öldükten üç gün sonra unutup, sene de bir defa, yıllar sonra tesadüfen hatırlayacağım bu adamın kendini öldürmesine hak vermezdim. O da bizim gibi ölmeliydi.
Normal insanlar gibi, her gün bir parça eksilerek Sona yaklaşmalı, kandırılmalı, kanmalı ağlamalı ve devam etmeliydi. O da bizim gibi, erken yaşta bir gün ölmek yerine, sonsuza dek her gün ölecek sebepler bulmalı, sonucunda ise ruhundaki azabı her yeni yılda bir diğeri ile değiştirerek kazandım sanmalıydı. Hayat buydu ve yaşamalıydı. Ya da onun deyimiyle; yalnızca var olmalıydı.