Olmayınca Olmaz Şiiri - Huban Asena Özkan

Bazen rüzgâra emir verirsin,
"Doğuya es!" diye fısıldarsın.
O, batıya döner,
Yapraklarını alıp götürür
İnatlaşmak, fırtınayı büyütür sadece.

Tohum ekersin kayalığa,
"Filizlen!" diye ısrar edersin.
O, taşın altında kalır,
Toprak bile umursamaz.
Zorlamak, kökleri değil,
Ellerini yorar…

Dalgaya "Dur!" dersin,
Kıyıya çiviler çakarsın.
O, çivileri söker,
Kumları alır, kendini götürür.
Direnmek, denize kum saçmak gibi:
Savrulur, gözlerini yakar.

Ama işte:
Kayalıkta bir çatlak bulursun,
Rüzgârın getirdiği tohum oraya düşer.
Dalga, kumu geri bırakır sessizce
Hayat,
"Olmaz" demediğin yerde,
Bir çatlağa sızan ışık gibi
Kendini gösterir.
Kumlar savrulur,
İnatlaşmadığın o an,
Kader,
Sana bir kök uzatır…