Öldüm Nihayet Şiiri - Halil Zenciroğlu

Öldüm nihayet, öldüm işte
Gözlerimi açtım zifiri karanlığa
Karanlığa... Sadık dostuma, can yoldaşıma
Yoklukta var olmayı öğreten tek arkadaşıma

Öldüm nihayet, öldüm işte
Seyrediyorum dünyayı omuzlar üzerinde
Tabutun ölüm kokusu doluyor ciğerime
Elden ele taşınan bir hayat akıyor yüreğime

Öldüm nihayet, öldüm işte
“İyi biliriz”, “yazık oldu” yalanlarını geride bıraktım
Ölmediğine sevinen yalancı gözlere baktım
Boşuna yorulmayın; yalanı, riyayı öldüğüm gün yaktım

Öldüm nihayet, öldüm işte
İşim olmaz artık, ne aşkla ne sevgiyle
Buluştum toprağın sesiyle ve bereketiyle
Bir kefen ve bir yalnızlık kaldı benimle

Öldüm nihayet, öldüm işte
Mezarımın üzerini örter; soğuk ve gece
Her şey yalan, gerçek olan “ölüm” o da iki hece
Burada zenginler fakir, devler sanki bir cüce

Öldüm nihayet, öldüm işte
Hayatın verilemeyen hesabı düşmüyor ki yakamdan
Burada sorular cevaptan zor, cevaplar sorudan
Yokluğuma alışın ve Fatiha okuyun arkamdan